تو این برنامه علاوه بر من و آقا رضا و علی (نوجوان)، آقا علی بیاتی به همراه دوست عزیزش آقا فرزاد تشریف آوردن و محمدرضا هم که خواب مونده بود خودشو تو ده ترکمن بهمون رسوند (لامصب بربری چه می کنه)

تو ده ترکمن دوستان عزیزی بهمون ملحق شدن که تازه باهاشون آشنا شدیم. متاسفانه علیرغم اینکه دوستان بسیار باصفایی بودن، اسمشونو به خاطر ندارم و از همین تریبون ازشون خواهش می کنم که خودشون رو معرفی کنن

چند تا بچه گربه هم تو حیاط امامزاده رویت شد که برای اهل گربه فرصتی مهیا شد تا هم غذایی به اونها بدیم هم دمی صفا کنیم باهاشون

برنامه بسیار خوبی بود و از آشنایی با دوستان جدید هم بسیار خوشنود هستیم

جمعه قبلی که رفته بودیم ده ترکمن باهم قرار گذاشتیم که برنامه بعدی دوباره بریم آهار. تو گروه هم اعلام کردیم ولی اواسط هفته یکی از همکارای من تو صحبتهاش به جایی به اسم لالون (لالان) اشاره کرد که جای خوش آب و هوا و قشنگی بوده. منم با بچه های گروه مطرح کردم و یهو برنامه عوض شد و قرار شد به جای آهار بریم لالون.
قرارمون شد روز جمعه صبح ساعت ۶ و نیم فلکه اول تهرانپارس. وقتی قرار اوکی شد با سپهر تماس گرفتم که دعوتش کنم ولی متاسفانه هرچقدر تماس گرفتم موفق به صحبت کردن باهاش نشدم. قسمت نبوده حتما.
ما قرار گذاشته بودیم که از تهرانپارس تا بالای گردنه رو با وانت بریم و از اونجا به بعد رکاب بزنیم اما سجاد شبش وسوسه شده بود که همه مسیرو رکاب بزنه به همین خاطر صبح ساعت ۵ راه میفته و ساعت ۶ بالای گردنه میرسه. رکاب زدن نیست که تراکتوره. وقتی سیده بود بالا هنوز هوا تاریک بوده و ماه تو آسمون. این عکسو گرفته یادگاری

خلاصه من و رضا و محمدرضا و کامران هم سر ساعت در محل قرار حاضر شدیم و راه افتادیم به سمت جایی که وانت باشه. هنوز چند متری نرفته بودیم که پنچری دادیم

ما پنچری هم میدیم روحیه رو حفظ می کنیم

خلاصه بعد از پنچرگیری راه افتادیم به سمت خیابون ….. که معمولا وانتی ها اونجا هستن. یه وانت گرفتیم و چرخ هارو بار زدیم و رفتیم به سمت گردنه. اونجا که رسیدیم حمزه و دوستش آقا رحمان هم تازه رسیده بودن سجاد هم که خیلی وقت بود منتظر ما بود. خلاصه یه عکس یادگاری گرفتیم و راه افتادیم به سمت پایین گردنه.

تا فشم اتفاق خاصی نیفتاد و فقط رکاب زدیم.

فشم وایسادیم برای خرید نون بربری عزیز دل من. آقا رضا رفت تو صف نون

و ما هم منتظر بودیم

البته خداییش من به رضا سر میزدم که تنهایی اذیتش نکنه
بعد از خرید نون بربری خاشخاشی که انصافا نونش بی نظیر بود، راه افتادیم به سمت سه راهی زایگون.

از اونجا هم تا خود زایگون اتفاق خاصی نیفتاد فقط رکاب زدیم. البته یه جایی تو مسیر یه جوی آب از کنار جاده رد میشد با دیدنش من و محمدرضا به هوس افتادیم که یه دستی به آب بزنیم، یخ بود به تمام معنا، یه مشت آب به صورتم پاشیدم کل خستگی مسیر از تنم در رفت
رسیدیم زایگون اونجا تو میدون اصلی شهر یه سوپرمارکت بود که رفتیم یه سری بهش زدیم و یه خورده خوراکی خریدیم و راه افتادیم. بچه ها می خواستن برن دستشویی که آدرس مسجد رو بهشون دادن، رفتن اونجا دیدن مسجد تعطیله! ظاهراً مساجد اونجا تایم کاری دارن!!!
انتهای زایگون به سه راهی لالون رسیدیم. از همون ابتدای مسیر شیب مثبت بود و رکاب زدن. دو گروه شده بودیم رضا و کامران و علی و سجاد خیلی جلوتر بودن و حمزه و رحمان و محمدرضا و من عقبتر بودیم. بچه ها بالاخره دستشویی گیر آوردن منم به راهم ادامه دادم و رسیدم به رضا اینا که منتظر ما بودن. یه گوشه نشسته بودیم و تو این فاصله که منتظر بچه ها بودیم رضا یه فایل صوتی پخش کرد که هممون از خنده رو زمین پخش شده بودیم و زمین گاز می زدیم.
خلاصه بچه ها اومدن و مسیر رو تا لالون ادامه دادیم. اینم یه عکس از لالون

تصمیم گرفتیم مسیر رو تا اونجایی ادامه بدیم که از ماشین و جاده و آدم و تمدن خبری نباشه! همین کارو هم کردیم ولی از لالون به بعد مسیر شیب زیادی داشت و آسفالت هم خیلی بد شده بود.
اینم آقا کامران خستگی ناپذیر در حال رکاب زدن به سمت بالای لالون

از اهالی لالون به همراه مرکبش

طبق معمول ما شدیم جزو ته کلاسی ها. مسیر دو راهی های زیادی داشت و بعضی جاها که ممکن بود اشتباه کنیم حمزه و رحمان منتظر ما میشدن. محمدرضا هم که سعی می کرد تند نره و همپای من رکاب بزنه.

اینم انتهای مسیر خاکی ماشین رو بعد از لالون. من دیگه بریده بودم و شیب هم خیلی زیاد شده بود. قسمتی از مسیر رو پیاده گز کردم.

مسیر از یه جایی به بعد مسیر پاکوب کوهپیمایی بود و حال خاصی داشت رکاب زدن تو این مسیر

یه جاهایی از مسیر مجبور بودیم از بین درختهای انبوه و یا انبوه گلهای خشک شده رد بشیم

رودخونه، سرسبزی، هوای خنک، مسیر خوب

بچه هایی که جلوتر بودن یه جای باصفا کنار رودخونه و بین انبوه درختا انتخاب کردن برای نشستن و امر واجب لهو لعب
به محض اینکه رسیدم علی یه دونه سیب درشت بهم داد. اونجا درختهای سیب و گردوی خودرو زیاد بود.

عکس های تکی با رودخونه و طبیعت

بعدش قرار شد از رودخونه رد بشیم و اونورش که فضای بهتری داشت ناهار صرف کنیم
اولین نفری که پا به آب زد کامران بود

خودمون رفتیم اونور آب و چرخهارو تنها گذاشتیم

و بدینسان ناهار شروع شد. هرکی هرچی داشت گذاشت وسط و انواع و اقسام مزه ها رو داشتیم رو سفره: شور و ترش و تند و شیرین

موقع ناهار خوردن این ویو پشت سر ما بود:

و این ویو روبروی ما

بعد از ناهار و کمی استراحت برگشتیم پیش چرخ ها

مسلموناش نماز زدن به رگ (قبول باشه) و بعدش هم شروع کردیم به جمع و جور کردن و در همین حین گپ زدن از همه جا

آقا رضا در حال آماده شدن برای برگشت

آخرین لحظاتی که در طبیعت اونجا داشتیم. دل کندن ازش سخت بود

یه عکس دسته جمعی گرفتیم به یادگار از لالون

مسیر پاکوب رو رکاب زدیم تا برسیم به ابتدای جاده خاکی منتهی به لالون

اینم محمدرضا که تو این جاده به این قشنگی در حال محو شدن تو افق بود

از اینجا به بعد هیچ اتفاق مهمی نیفتاد، باور نمی کنید؟!
باور کنید هیچ اتفاق مهمی نیفتاد، نه کسی تصادف کرد، نه کسی پاش ورم کرد، نه کسی پوست روی زانوش کنده شد و نمی تونست رکاب بزنه، نه کسی دو سه سانت از پوست کمرش کنده شد، خلاصه هیچ اتفاق قابل عرضی نیفتاد!!! هرچی هم هست همش شایعه بوده برای اینکه مارو خراب کنن
به هر نحوی بود رسیدیم به میدون لواسون و اونجا مدتی استراحت کردیم

بعد از استراحت کوتاه به سمت بالای گردنه راه افتادیم و اونجا هم با حمزه و رحمان خدانگهداری کردیم. بعد از خداحافظی بچه ها گیر دادن که به خاطر خرید ست xt باید شیرینی بدم، منم که دست و دلباز فوری قبول کردم و رفتیم بستنی فروشی همیشگی و شیرینی بچه ها رو دادم

حالا بماند که تو این برنامه بعضی ها برای اولین بار با Trek فول ساسپنشن خودشون اومده بودن اصلا به روی خودشون هم نیاوردن که باید شیرینی بچه هارو بدن. به هر حال اگه شیرینی خرید ست xt یه بستنی باشه خودتون حساب کنید شیرینی خرید دوچرخه Trek دو کمک چنده؟!!!

این برنامه هم بعد از خوردن بستنی به پایان رسید ولی بازم تکرار می کنم واقعا این نوشته ها نمیتونه اون حس لذت باهم بودن رو برسونه، صمیمیت آقا رضا، شور و حال و انرژی آقا کامران، لذت رکاب زدن در کنار حمزه و رحمان، شیطنت های علی و حجب و حیای سجاد و معرفت محمدرضا از توی این نوشته ها قابل لمس نیست. امیدوارم که در برنامه های بعدی باز هم باهم رکاب بزنیم.

پی نوشت: ما یعنی اعضای گروه فراز تو برنامه هامون هیچ آشغال و یا ضایعاتی رو تو طبیعت رها نمی کنیم و همه آشغالها بعد از جمع آوری در طی برنامه تو حمل و توی اولین سطل زباله ای که برسیم میریزیم. البته این یه وظیفه است ولی یادآوری اون ممکنه بعضی از دوستان رو که تا حالا حواسشون به این موضوع نبوده رو به فکر بندازه.

دریافت فایل مسیر
لینک گزارش در سایت بایک۲۰

از اونجایی که امسال سال اجرای برنامه های معوقه است بعد از اجرای برنامه آتشگاه و زندان هارون نوبت رسید به یه برنامه ای که پارسال می خواستیم اجراش کنیم ولی نشد به دلایل مختلف، برنامه آهار-امامزاده شکراب.
به محض اطلاع رسانی از یه هفته قبلش تقریبا همه اعضا اعلام آمادگی کردن به جز محمدحسین که به خاطر تعمیرات خونه مجبور بود تو خونه باشه. متاسفانه هرچقدر که با سجاد تماس گرفتم جواب نداد و نتونست تو این سفر با ما همراه باشه. کسانی که تو این سفر اعلام آمادگی کرده بودن: من، رضا، پیمان، حمزه (به همراه دوستش)، یحیی، علی و محمدرضا

شب قبلش طبق معمول نقشه A4 از مسیر تهیه شد تا یه وقت خدای نکرده گم نشیم!

من و رضا و پیمان و علی قرار فلکه اول تهرانپارس قرار گذاشتیم. قرار بود من شب قبلش با آقای قاسمی (راننده آشنا) هماهنگ کنم که صبح دوچرخه ها رو با ماشین تا بالای گردنه قوچک ببریم ولی هرچقدر تلاش کردم موفق به تماس نشدم. محمدرضا و یحیی هم تصمیم گرفتن که گردنه قوچک رو رکاب بزنن و بالای گردنه به هم ملحق بشیم. حمزه هم که از اتوبان ارتش میومد و بالای گردنه به هم میرسیدیم.

من یه همسایه جدید دارم که تازه اومدن تو ساختمون ما. همون روزی که اسباب کشی کردم اومد پیش من و گفت که تازه می خواد ازدواج کنه و اجازه خواست که شب عروسی بعد از برگشتن از تالار نیم ساعت تو پارکینگ خونه مراسم خودمونی داشته باشن با یه کم چاشنی شادی! پنجشنبه شب قبل از برنامه آهار برنامه عروسی ایشون بود اما نیم ساعت تبدیل شد به چند ساعت و کمی چاشنی شادی تبدیل شد به جاز و سیستم های صوتی که صداش از سه خیابون اونورتر هم میرفت. منم که عادت ندارم شادی کسی رو خراب کنم ضد حال نزدم و گذاشتم حالشونو بکنن ولی با ضرب موسیقی خونه تکون می خورد و نمی تونستم تا دیروقت بخوابم. به همین خاطر صبح خواب موندم. قرار ساعت ۶ و نیم بود من تازه ۶ و ۲۰ دقیقه از خواب پریدم. نمیدونم چطوری ولی سه سوته از خونه زدم بیرون و با کمی تاخیر سر قرار رسیدم.

راه افتادیم که بریم فلکه سوم و اونجا ماشین بگیریم ولی وقتی رسیدیم دیدیم هیچ وانتی اونجا نیست و مسیر رو ادامه دادیم تا رسیدیم به همت (زین الدین). انجا ماشین زیاد بود با یکی به توافق رسیدیم و چرخ هارو گذاشتیم تو ماشین و سوار شدیم راه افتادیم به سمت بالای گردنه قوچک.

بالای گردنه وقتی همه رسیدن (یحیی و محمدرضا کمی با تاخیر رسیدن) بعد از احوالپرسی های معمول یه عکس دسته جمعی گرفتیم و آماده شدیم برای راه افتادن
از سمت راست به چپ: یحیی، علی، محمدرضا، رضا، محمد، پیمان، دوست حمزه، حمزه

بعد از اینکه راه افتادیم گردنه قوچک بود و شیب و باد و لذت. حالشو بردیم به نیت همه بچه های بایک۲۰
میدون لواسون که رسیدیم به سمت فشم رفتیم و تو راه یه جایی برای خرید مایحتاج وایسادیم. من و علی چون صبحانه نخورده بودیم از فرصت استفاده کردیم و یه خورده خرت و پرت خوراکی زدیم بر بدن

تو این حین و بین محمدرضا هم گم شده بود که یحیی سعی می کرد باهاش تماس بگیره.

به سمت فشم راه افتادیم. سه راهی آهار که رسیدیم (من و یحیی آخرین نفراتی بودیم که رسیدیم تو مایه های شاگرد تنبلای ته کلاس) ضمن یادی از سفر امامه همونجا توقف کردیم و یه چند تایی عکس گرفتیم

قبل از حرکت نقشه آچا رو چک کردیم که یه وقت گم نشده باشیم!

به سمت آهار راه افتادیم. کمی که جلوتر رفتیم کم کم آثار شهری کمتر میشد و حالت روستایی بیشتر خودشو نشون میداد و به همین خاطر لذت رکاب زدن بیشتر میشد. یه گردنه کوچیک هم تو مسیر بود که بعد از گذشتن از اون مسیر گاهی مثبت و گاهی منفی بود.
نزدیک آهار که رسیدیم یواش یواش شلوغ شد. مردم زیادی برای تفریح آخر هفته اومده بودن و اغلب هم با ماشین و طبیعتا آلودگی زیست محیطی و صوتی و وجودی و ….

ابتدای آهار جمعیت به قدری زیاد بود که مجبور شدیم کمی از مسیر رو پیاده بریم. توی روستا یه چایخونه بود که یه حوض داشت جلوی مغازه و چند تا صندلی. اونجا آبگیری کردیم و یه چند دقیقه ای استراحت.
قسمتهایی از روستا قدیمی بود و ما هم یه چند تایی عکس از این قسمتها برای یادگاری گرفتیم

به محض اینکه از روستا خارج شدیم وارد بهشت شدیم. یه مسیر باریک و باصفا که یه طرف باغ های گیلاس و آلبالو بود و یه طرف رودخونه.

یه چند تایی هم تو مسیر عکس از خودمون گرفتیم

از اینجا به بعد به سه گروه تقسیم شدیم. گروه اول بچه زرنگا که رضا و علی بودن و به سرعت تو افق محو شدن، گروه دوم معدل ۱۵ ها که وسط کلاس میشینن حمزه و محمدرضا و گروه سوم بچه تنبلا که آخر کلاس هستن من و یحیی. پیمان هم مثل بچه زرنگایی که محو شیطنت بچه تنبلای آخر کلاس میشن، با گروه ما میومد!
البته حمزه و محمدرضا هر از گاهی تو مسیر منتظر ما میموندن و از این فرصت برای عکاسی و چه بسا کارهای مفید دیگه استفاده می کردن!

دیگه به جاهای پر شیب مسیر که رسیدیم من یحیی ورزش پیاده روی رو بر دوچرخه سواری ترجیح دادیم!

یه جایی تو مسیر یه آبشار کوچک بود. من و یحیی که از گروه های دیگه عقب افتاده بودیم تصمیم گرفتیم کمی از این آبشار لذت ببریم

و کمی هم هندی بازی

به هر وضعی بود خودمونو رسوندیم به امامزاده شکراب. اول از همه بگم که دلیل نامیدن این محل به شکراب به خاطر آب شیرینی هست که چشمه های اونجا دارن. واقعا خوشمزه بود و هرچقدر آب میخوردیم سیر نمیشدیم.
تو صحن امامزاده چندین تخت هست که مسافرا ازشون برای استراحت و صرف غذا استفاده می کنن. ما هم یکی رو گرفتیم برای صرف غذا و استراحت.

بعدش ناهار رو خوردیم که متاسفانه هیچ عکسی از اون لحظات نداریم!
بعد هم استراحت که واقعا چسبید

من و رضا و پیمان زودتر از بقیه بیدار شدیم و تا بقیه بیدار بشن رفتیم یه گشتی دور و بر امامزاده برنیم.

به دلیل اینکه دمای هوای اونجا خیلی سردتر از خود آهار بود میوه های اونجا دیرتر و تقریبا با فاصله زمانی یه ماهه میرسن

کوچه باغ های فوق العاده زیبایی داره و از قدم زدن توی این کوچه باغ ها واقعا لذت بردیم.
بعد از برگشتن ما بچه ها دیگه بیدار شدن و از امامزاده یه چایی نبات خریدیم و خوردیم که انصافا چسبید.

وقتی از امامزاده اومدیم بیرون یه عکس دسته جمعی گرفتیم و آماده شدیم برای سرازیری خفن

توی مسیر برگشت هم دوباره کنار آبشار توقف داشتیم و چند تا عکس گرفتیم

از اونجا به بعد به خاطر شیب زیاد مسیر با سرعت پایین اومدیم و توقف نداشتیم تا رسیدیم به آهار. بعد از یه هماهنگی مختصر راه افتادیم به سمت لواسون. نرسیده به سه راه فشم-آهار لاستیک آقا رضا پنچر شد. یحیی و آقا رضا عقب موندن و من ومحمدرضا هم کمی جلوتر از اونها منتظر موندیم منتظر اونا بقیه بچه ها چون خبر نداشتن رفتن. متاسفانه جاده فشم-لواسون تو اون ساعت ترافیک شده بود و کمی اذیت شدیم. به هر نحوی بود خودمونو رسوندیم به سه راهی لواسون و اونجا دیگه هم خودمون هم چرخامون ولو شدیم

از اونجا با هر زحمتی بود ماشین گرفتیم برای بالای گردنه قوچک و من و پیمان و یحیی با یه ماشین رفتیم و حمزه و رضا و علی هم با یه ماشین دیگه که متاسفانه بین راه ضد حال زده بود که بماند!
رسیدیم بالای گردنه قوچک از حمزه خدانگهداری کردیم و به سمت تهرانپارس راه افتادیم. به تقاطع همت که رسیدیم علی آقا رفت تو کار دادن شیرینی چرخ جدیدش که حسابی شرمندمون کرد. نکته خوبش این بود که وقتی گفتیم شیرینی چرخ جدید، بدون مقاومت قبول کرد

دست علی هم درد نکنه خیلی چسبید. رضا بلافاصله بعد از خوردن بستنی به سرعت خداحافظی کرد و رفت. پیمان و علی هم به سمت باقری از ما جدا شدن و من و یحیی و محمدرضا به طرف دماوند و بعدش هم منزل راه افتادیم. تو راه به تنها چیزی که فکر میکردم دوش حمام بود

دریافت فایل مسیر

لینک گزارش در سایت بایک۲۰

داستان از روز نهم دی ماه سال ۹۰ شروع شد، روزی که به دعوت یکی از دوستای بسیار خوبم که ساکن کرج بود برای عکاسی به آتشگاه و از اونجا به سه راهی نوژان رفتیم. من اون موقع بعد از چند سال دوچرخه سواری رو تازه شروع کرده بودم. منطقه زیبایی بود و سه راه نوژان کلی عکس گرفتیم. یه کوهی اونجا بود که خیلی نظرمو جلب کرد و از دیدنش واقعا لذت میبردم.
خیلی خاص بود.سه راه نوژان در حال عکاسی همش با خودم فکر می کردم که عجب مسیری میتونه باشه برای رکاب زدن ولی به زبون نیاوردم. شک داشتم که این مسیرو میشه با دوچرخه رفت یا خیر که همون روز دو تا دوچرخه سوار کرجی رو دیدم که دارن جاده آتشگاه رو پایین میان. خیلی از این بابت خوشحال شدم.

گذشت تا خرداد سال بعد که گزارش و عکس های آقا هادی رو از برنامه رکابزنی همین مسیر توی سایت بایک ۲۰ خوندم هرچند خیلی خلاصه بود ولی فکر نکنم هیچ گزارشی تا حالا اینقدر به من حال داده باشه.

توی این سه سال چند بار دیگه هم به همراه دوستم مهدی برای عکاسی رفتم آتشگاه. سال ۹۱ این عکس رو از کوه زیبای اونجا گرفتم و تصمیمم رو به مهدی گفتم که می خوام این مسیرو رکاب بزنم!

اصولا غیر دوچرخه سوارها این تصمیمات ما دوچرخه سوارها رو زیاد درک نمی کنن و همین شد که مهدی با خنده گفت بی خیال نمی تونی!!! و همین کلمه باعث شد که عزمم جزم بشه که باید این مسیرو برم. حالا دارم با خودم میگم کاش مهدی بهم گیر بده بگه نمی تونی سفر دور دنیا رو بری!
خوب بریم سر گزارش.

چند بار با بچه های فراز قرار شد مسیر آتشگاه رو استارت بزنیم که هر دفعه به یه دلیلی برنامه انجام نشد تا اینکه دوسه هفته پیش آقای مربی (آقا رضا) گفت امسال همه مسیرهایی رو که برنامه گذاشتیم ولی نشده بریم باید بریم ماهم دیدیم فقط باید اطاعت کنیم.

راستشو بخواید استرس شغلی و زندگی این چند وقته من خیلی خیلی زیاد بود و همین باعث شد که نیاز به یه برنامه درست و حسابی داشته باشم از طرفی دنبال یه وقت خاص میگشتیم برای اجرای برنامه. ظهر روز دوشنبه ۲۲ اردیبهشت یعنی یه روز قبل از تولد حضرت علی تازه متوجه شدم که سه شنبه تعطیله! سریع با رضا و پیمان تماس گرفتم که چه نشسته اید که یه روز تعطیلی داریم تازه روز تعطیلی پیش بینی نشده یعنی دقیقا حس کسی رو داشتم که یه شلوار میپوشه یهو میبینه کلی پول تو جیبشه.

از بعدازظهر تا ۱۱ شب داشتم برنامه ریزی و هماهنگی میکردم با بچه های فراز و دوستان نزدیک به فراز. متاسفانه محمدحسین و حمزه به دلیل مسائل کاری نتونستن تو این برنامه حضور داشته باشن. سجاد هم اعلام آمادگی کرد ولی جا نداشتیم (کاش وانت داشتم). کامران هم که خودش ساکن کرج بود خیلی از این برنامه استقبال کرد. قرار بر ساعت ۶ صبح شد دم خونه ما. ترشح آدرنالین از همون ۱۱ شب که برنامه قطعی شد شروع شد

صبح پیمان اومد دم خونه و چرخ هارو بارگیری کردیم و رفتیم دنبال رضا و چرخ اونم بارگیری کردیم. از اونجایی که من از تِرِکَم جداشدنی نیستم من و تِرِک جان رو چپوندن صندلی عقب با یه وضی و خودشون راحت گرفتن نشستن اینم شاهدش:

یعنی اگه رو باربند هم میذاشتنش تا کرج میرفتم رو سقف.
اینم سایه دوچرخه های روی باربند که به خاطرشون تو مسیر همه برامون بوق میزدن و تحویل میگرفتن دیگه کم مونده بود دعوتمون کنن ناهار خونشون!

ابتدای کرج کامران با ماشین منتظر ما بود. بعد از احوالپرسی رفتیم به سمت گوهردشت که من شب قبلش آدرس یه پارکینگو از دوستم مهدی پرسیده بودم. تا داستان جلوتر نرفته یه معرفی کوتاه در مورد کامران بنویسم چون به خاطر دوری کمتر تو برنامه های ما شرکت می کنه.

کامران دوست و همکار رضاست و از طریق رضا وارد گروه شد. چند تا برنامه کوتاه مثل ده ترکمن باهم اجرا کردیم. آقا کامران ما هیبریده یعنی هم کورسی سواره هم کوهستان. خلاصه یه چیزی باشه رکاب بزنه فرقی نمی کنه کجا باشه. بسیار آدم باحال و خوش مشربیه مثل همه بچه های فراز و اصلا نمیدونه ناراحتی چیه و خنده از رو لبهاش نمیره. فقط یه اشکال کوچولو داره وقتی میگه بریم سه ثانیه بعدش رفته!!

پارکینگ مورد نظر خیابون ۵ گوهردشت بود. ماشین هارو گذاشتیم اونجا و وسایل مورد نیازو بارگیری کردیم و بعد از کمی گرم کردن و گرفتن عکس جمعی، به سمت خیابون رستاخیز استارت زدیم

تو رستاخیز خریدهای لازم برای خوراک بین راهی و ناهار انجام دادیم و به لطف دوستان هرچی خرید بود گذاشتن تو کوله من. اصن کند رکاب زدن من همش به خاطر همین وزن خوراکی های تو کوله من بود!!!

شروع به رکاب زدن کردیم. شیب مثبت از همون خیابون رستاخیز شروع شد!
دیگه وارد جاده آتشگاه شده بودیم، یه مقداری که رفتیم جلو یه جای زیبا پیدا کردیم و دوستان پیشنهاد دادن که صبحانه رو همون جا بخوریم. صبحانه کیک داشتیم و کلوچه کشمشی

راه افتادیم تازه شیب های خفن شروع شده بود. هوا هم نیمه ابری بود. وقتی ابرها جلوی آفتاب رو میگرفتن راندمان ما هم بهتر میشد ولی امان از وقتی که تیغ آفتاب تو سرمون میخورد اصلا دیگه نمیشد به این سادگی رکاب زد ولی یه نسیم خنک مثل رادیاتور دائم خنکمون میکرد.

وسطای جاده آتشگاه یه مجتمع تفریحی بود که وایسادیم نفسی تازه کنیم

دوباره راه افتادیم. شیب مثبت تمومی نداشت هیچ تازه بیشتر هم شده بود.

آخرین گردنه قبل از آتشگاه یال گردنه خیلی طولانی بود و شیب زیادی داشت دیگه واقعا بریده بودم و از بچه ها خیلی عقب افتاده بودم. اونا رفتن آتشگاه و منتظر من شدن. تو این فاصله هم پیمان این عکس پانوراما رو گرفت که البته به لطف دوربین عکس هنری شده

تو آتشگاه کنار یه رستوران شیک وایسادیم و با اجازشون از سرویس بهداشتی رستوران استفاده کردیم و آب خنک اونجا رو زدیم به صورتمون که واقعا خستگی رو از تنمون در کرد.

از دور جاده آتشگاه به نوژان دیده میشد که تو ذهن ما اینو تداعی می کرد که همه گردنه هایی که تا حالا اومدید کشک بود اگه راست میگی اینو برو! ما هم که اهل کم آوردن نیستیم گفتیم یا علی

گردنه اول رو رد کردیم و یه عکس یادگاری باهم گرفتیم. از بالای اون گردنه گوهردشت دیده میشد و تازه فهمیدیم چقدر اومدیم بالا

از مقدار ابرها کم شده بود و هوا گرمتر شده بود. به همین خاطر باید زودتر خودمونو به نوژان میرسوندیم. رکاب زدیم و رکاب زدیم

من بازم از گروه عقب افتاده بودم (مدیونید اگه فکر کنید به خاطر یواش رکاب زدن بود، همش به خاطر خوراکی هایی بود که تو کوله من گذاشته بودن ) و وقتی رسیدم دیدم بچه ها سر یه پیچ وایسادن. یه دوراهی بود که یه طرف همون مسیر آسفالت نوژان بود و اون راه یه جاده خاکی سرازیری بود. کامران مارو وسوسه میکرد که بیاید از این جاده خاکی بریم. هم حال خاکی رو میبریم هم سرازیری. من و پیمان که خیلی دوست داشتیم مسیر آسفالت رو بریم با وسوسه های کامران گول خوردیم و مسیر خاکی رو انتخاب کردیم.

اینجا ابتدای دوراهی بود

جالب بود که از اونجا قسمت کوچکی از جاده چالوس هم مشخص بود. امتداد مسیر خاکی رو میتونید سمت چپ این عکس ببینید

دلو زدیم به دریا و خاکی رو انتخاب کردیم. مسیر خاک خیلی نرمی داشت که باعث میشد ترمزها خوب کار نکنه و خیلی باید دقت می کردیم. راه افتادیم، آدرنالین به حدی شده بود که میتونستیم به اونایی که به خاطر خواب باهامون نیومدن و اون موقع تو رختخواب بودن قرض بدیم!

از اینجا میشد کوه عزیزمو دید، راه مرا می خواند!

اینم کوه عزیزم

از بچه های کرج کسی میدونه اسم این کوه چیه؟ اگه کسی میدونه به ما هم بگه اگر هم اسم نداره بگید تا یه اسم خوشگل براش بزاریم مثلا کوه فراز

بعد از کلی پایین اومدن یه جایی تو مسیر به خاطر وفور گل های شقایق بسیار زیبا تو شیب دره که با شقایق های همه جا فرق داشت زدیم بغل و کمی گَل بازی کردیم

باور کنید من تو عمرم همین یه دونه گل رو چیدم که سه نفری باهاش عکس بگیریم اونم آخرش تو طبیعت رهاش کردم

از اونجایی که جلوتر تو مسیر دوراهی هایی دیده میشد با دقت بیشتری مسیر رو از بالا بررسی کردیم

آقا شما تا حالا اسم برند هاینت رو شنیدید؟! مطمئنا از این به بعد زیاد دربارش خواهید شنید. این برند از جفتگیری دو برند جاینت و هاسا توسط دو تن از غیورمردان گروه فراز بوجود اومده. صحنه +۱۸ از این جفتگیری

آقا همینطور که برند هاینت در حال تولید بود و اساتید در حال مذاکره در مورد اینکه از کدوم مسیر بریم یهو کامران گفت بریم و سه ثانیه بعد تو مسیر به سمت اون استخر بود

وقتی رسیدیم پیش استخر متوجه شدیم که مسیر رو اشتباه اومدیم و باید همه مسیرو برگردیم بالا و از مسیر دوراهی راه دوم رو بریم. باور کنید مشکل ترین قسمت برنامه همین قسمت بود. مسیر خاکی نرم و سربالایی با شیب هزار. من که همه مسیرو پیاده برگشتم بالا و دیگه رمقی برام نمونده بود. به دوراهی که رسیدیم دیگه آب تموم شد و همین باعث شد که یه خورده عجله کنیم و تو این قسمت از مسیر عکس نگیریم. وقتی مسیر خاکی رو تا انتها رفتیم به نکته جالبی رسیدیم اینکه این مسیر خاکی هم به روستای نوژان ختم میشه. به خاطر کمبود آب رفتیم تو روستا ولی دریغ از یه چکه آب حتی رفتیم مسجد روستا ولی به دلیل تعمیرات آب نداشت.

نکته جالبی که در ابتدای روستا دیده میشد این تابلو بود که البته پیمان عزیز زحمت کشیدن با انگشت شصت یه لایک بهشون دادن

نکته جالب دیگه این بود که سالهای قبل که رفته بودم اونجا اسم روستا رو نوژان نوشته بودن ولی روی تابلوهای جدید نوجان نوشته بود ظاهرا دیدن اسم قبلی خیلی فارسیه تغییرش دادن.
بعد از اینکه تیرمون برای پیدا کردن آب تو روستا به سنگ خورد کامران کمی از آب قمقمه خودش به من داد و تصمیم گرفتیم گازشو بگیریم خودمونو برسونیم به جاده چالوس.

همین کارو کردیم. مسیر روستای نوژان به جاده چالوس قبلاها یه مسیر آسفالت بوده ولی به دلایل نامعلوم چند ساله که آسفالت جاده رو کندن و یه مسیر خاکی سنگلاخی و قسمتهاییش هم شسته شده توسط بارون با شیارهای خفنه. البته ماشین ها و موتورها هنوز هم از این مسیر تردد می کنن ولی به سختی. شیب سرازیری مسیر هم یه جاهایی خیلی زیاده و پیچ های تندی داره که حتما باید حواستون باشه. از نظر مسیر دوچرخه سواری برخلاف چیزی که اول به نظر میرسه بسیار فنیه و دقت زیادی می خواد ولی بسیار لذت بخشه.

با سرعت نور جاده سنگلاخی نوژان به جاده چالوس رو اومدیم پایین. انتهای مسیر یه آبشار بسیار زیبا از اینایی که تو فیلما دیده میشه بود که به خاطر سرعت زیاد آقا رضا و جلو افتادن بیش از حدش نشد که کنار ابشار وایسیم. کمی بعد از آبشار بالاخره رسیدیم به جاده چالوس. خوشبختانه لاین چالوس به کرج خیلی خلوت بود و میتونستیم به راحتی رکاب بزنیم. به اولین سوپرمارکت که رسیدیم آب تهیه کردیم و خودمون هم سیراب شدیم. یه دونه آبجو (نترسید بابا آبجو فارسی همون ماءالشعیره) گرفتیم و رفتیم یه جای خوب پیدا کنیم برای ناهار.
کمی جلوتر کنار یه باغ چنارهای بلند سه کوی بزرگ بود. سفره رو پهن کردیم و هرچی خوراکی داشتیم گذاشتیم رو سفره: سالاد الویه، کیک کشمشی، آجیل، میوه، گردو، کلوچه همه اینا به همراه بربری عزیز.

وقتی اولین لقمه ها از گلو پایین رفت و کمی قند به مغزمون رسید و دوباره شروع کرد به فکر کردن یهو یادمون افتاد که یه عکس از این سفره بگیریم که برای سالها برامون یادگار بمونه

مرکب های خسته و گلی و خاکی

بعد از خوردن ناهار و کمی استراحت کامران گفت بریم و سه ثانیه بعد تو دیدرس ما نبود!
راه افتادیم و جاده چالوس رو به سمت کرج رکاب زدیم. مسافت زیادی بود با باد مخالف خیلی شدید ولی خدارو شکر سرازیری ملایمی داشت تا کرج. گلوله اومدیم.

ورودی کرج یه سرویس بهداشتی بود که کمی آب به سرو صورتمون زدیم و خودمونو خنک کردیم و به سمت ماشین ها راه افتادیم که تو راه چرخ عقب دوچرخه رضا پنچر شد و من و رضا موندیم و پیمان و کامران رفتن ماشین هارو برداشتن و اومدن پیش ما.

کامران یه سورپرایز دیگه هم برامون داشت. یه شربت آلبالو خنک که زدیم بر بردن
بعد از بارگیری دوچرخه ها و خداحافظی با کامران به سمت تهران راه افتادیم.

برنامه آتشگاه هم به پایان رسید. از کامران عزیز تشکر فراوان می کنم که واقعا تو پذیرایی و مهمون نوازی سنگ تموم گذاشته بود.
زحمت رانندگی رفت و برگشت به عهده پیمان عزیز بود که همینجا ازش تشکر می کنم

از دوست عزیزم مهدی هم تشکر می کنم که باعث آشنایی من با این منطقه زیبا شد و همینطور باعث شد این چالش برای من بوجود بیاد.

اینم نقشه مسیر و نمودار

دانلود فایل مسیر
لینک گزارش در سایت بایک۲۰

مدتی بود دلمون یه برنامه متفاوت می خواست، محل متفاوت، آدمای متفاوت، مناظر متفاوت و خلاصه یه برنامه ای که فرق داشته باشه با چیزی که تا حالا بوده! با مشورت با دوستان تصمیم گرفتیم که یه برنامه یه روزه بذاریم به سمت فشم یا لواسان و از اونجایی که از برنامه ریزی هم خسته شده بودیم تصمیم گرفتیم بدون برنامه بریم فشم بعد اونجا یه کوره راهی پیدا کنیم و بزنیم به دل کوههای اطراف!!

طبق معمول از چند روز جلوتر به بچه ها با پیامک خبر دادم و در نهایت من (محمد)، رضا، پیمان، محمدحسین و حمزه اعلام آمادگی کردن. البته پنجشنبه شب می خواستم به علی (tech) هم خبر بدم که صابر گفت مشغول تعویض توپی هاست و حسابی درگیره!

شبش تا حدودای ۲ مشغول کاری بودم و بعد که می خواستم بخوابم دیدم محمدحسین یه نقشه برام فرستاده به عنوان پیشنهاد مسیر، اینقدر خسته بودم که یهو متوجه شدم چند دقیقه ای گوشی به دست خوابم برده. آخرین چیزی که قبل از خواب یادمه این بود که به خودم گفتم یا خدا معلوم نیست چه آشی برامون پخته این محمدحسین!

صبح قرار ما ساعت ۸ فلکه اول تهرانپارس بود. قبل از من پیمان رسیده بود و بعد از چند دقیقه صحبت کردن رضا هم رسید و راه افتادیم به سمت گردنه قوچک. به فلکه سوم که رسیدیم چشممون خورد به چند تا وانت که کنار میدون وایساده بودن. یه پیشنهاد وسوسه انگیز دادم که رضا و پیمان نتونستن مقاومت کنن! به خاطر اینکه انرژیمونو ذخیره کنیم برای مسیرهای کوهستانی تصمیم گرفتیم تا بالای گردنه قوچک رو وانت بگیریم. خلاصه از این طریق با آقای قاسمی راننده وانت هم آشنا شدیم که اهل دلی بود خودش و همه کوههای فشم را به اتفاق دوستش با پای پیاده گشته بود و البته اهل دیزی بعد از کوهپیمایی!

قرار با محمدحسین و حمزه هم سر گردنه قوچک پیش کیوسک هلال احمر ساعت ۹ بود که ۹:۱۰ رسیدن. به محض اینکه رسیدن دیدم امضای صابر روی دوچرخه حمزه هم رفته: توپی های Chosen قرمز رنگ

حمزه تعریف کرد که صبح که می خواسته از خونه بیاد بیرون با این صحنه تو لابی ساختمونشون روبرو شده و به افتخار بچه های بایک۲۰ یه عکس گرفته ازش

برای شروع تو همون میدون گردنه قوچک یه عکس گرفتیم

هوا عالی بود و راه ما را فرا می خواند! اصلا نگاه کردن به شیب جاده لواسون آدرنالین خونو بالا می برد. بعد از پوشیدن لباسهای مناسب و بادگیر راه افتادیم. فوق العاده بود هیچوقت صدای لاستیکای چرخمو اینطوری نشنیده بودم!

وقتی رسیدیم به اول لواسون لباسهامونو کمی سبک کردیم و محمدحسین مسیر پیشنهادیشو رو کرد. این مسیر پیشنهادی بود

هیچکی این مسیرو نرفته بود ولی به نظر پارامترهای لازم برای برنامه امروز مارو داشت، همه قبول کردن و راه افتادیم. اتفاق خاصی تا سه راهی امامه نیفتاد جز اینکه نون گرفتیم برای ناهار و همینطور ذخیره آب رو اضافه کردیم. یه جایی از مسیر هم که با دهن باز نفس میکشیدم یهو یه پشه رفت تو دهنم! تمام حواسم به این بود تا پشه رو قورت ندم که یادم رفت لاک پنجه هارو موقع توقف باز کنم! داشتم با مخ میرفتم تو کوه که به هر زحمتی بود تونستم تعادلمو حفظ کنم.

بعد از طی مسافت زیادی که افت و خیز داشت به سه راهی امامه رسیدیم. همون ابتدای مسیر آب پاکی ریخت رو دستمون که داستان از چه قراره. مسیر با شیب خیلی تندی شروع میشد.
از همون ابتدای مسیر مناظر زیبایی به چشم می خورد

و گاهی این مناظر باعث میشدن چند لحظه از دست از رکاب زدن برداریم

شیب جاده تموم شدنی نبود. ضمن اینکه تو یه قسمتی از مسیر یه سد کوچک مخزنی بود که در حال تعمیرش بودن به همین خاطر تردد کامیون نسبتا زیاد بود.

و باز هم شیب و شیب و شیب

تو مسیر دو بار مورد حمله سگها هم قرار گرفتیم. دفعه اول من از گروه کمی عقب مونده بودم که یهو سه تا سگ از پشت تپه کنارم بیرون اومدن و شروع کردن به پارس کردن ولی وقتی چشمشون به هیبت من افتاد اصن بی خیال شدن یه وضی
دفعه دوم هم نزدیکای روستای اَمامه بازم من عقب افتاده بودم از گروه ولی ایندفعه سگا به نفرات جلوتر حمله کردن که با رشادتها و جانفشانی های محمدحسین کار به جاهای باریک نکشید
یه امامزاده هم تو مسیر بود که بچه ها وایسادن و آبگیری کردن. از دور خونه های رنگی روستا یواش یواش دیده میشد و ما هم دلمون خوش میشد که به به بالاخره رسیدیم به بالای مسیر و اوج قله ولی ای دل غافل!
بالاخره به روستای امامه رسیدیم. همینجا یه توضیح مختصر از ویکی پدیا در مورد این روستا بدم:

امامه دو آبادى است که در كنار هم قرار گرفته،يكى را امامه بالا و ديگرى را امامه پایین می نامند. امامه آباديى است مرتفع و كوهستانى و سردسير در دامنه جنوبی البرز مرکزی که آبش از رود محلى و قنات و چشمه تامین میگردد.در امامه بالا بیش از ٣٠٠٠ و در امامه پايين بیش از ١۵٠٠ گوسفند نگهدارى مىشود. ٣۶ هكتار باغ دارد که محصولات آن غلات، بن‌شن، لبنيات، سيب، گيلاس، هلو، آلبالو است و شغل اصلی مردم‌ امامه كشاورزى و گله‌دارى است.

از جاهای دیدنی امامه بالا می‌توان پیرهمزه (پیرمزه)، نوروز تپه ( بام امامه)، ده پشت و گُورَک و دارکیا، لوح‌های سنگی ما قبل تاریخ و باغ تنگه دنبال و لتهومند و سولدارسی و لب تخته و سَرگُور و بُزگاهرِه وقلعه مازیار (قلا) که قدمت ان مربوط به دو هزار سال پیش می‌باشد را نام برد. روستای امامه دارای دو امامزاده به نامهای شاهزاده حسین)وامامزاده نور می‌باشد.


متاسفانه بعد از این سفر بود که در مورد مناطق تاریخی روستا این مطالب رو مطالعه کردم به همین خاطر اون موقع از اینجور جاها خبر نداشتیم.

تو روستا کنار یه مغازه بقالی وایسادیم آب تهیه کردیم. از دور یه جاده ای دیده میشد که با شیب کم به سمت پایین میرفت که با دیدنش کلی دلمو صابون زدم که بله بالاخره سرازیری ها شروع شد! از صاحب مغازه پرسیدم چقدر دیگه تا لواسون مونده؟ با تعجب نگام کرد و گفت می خوای بری لواسون؟ بعد با دستش یه جاده باریک بالای کوه نشون داد و گفت باید اینو برید بالا! بعد به یه ساختمون روی نوک قله اشاره کرد و گفت تا اونجا باید برید. کم مونده بود سکته رو بزنم. یعنی شیبش اگه ۹۰ درجه نبود ۸۹ درجه بود دیگه.

یه نفسی تازه کردیم و راه افتادیم. کمی که از جاده رو رفتیم شیب انقدر تند شد که دیگه بی خیال شدم. واقعا نمیتونستم رکاب بزنم. نمایی از روستا:

کل این قسمت از مسیر رو من و پیمان پیاده رفتیم. تو این پیاده روی ها کفشها هم کمی اذیتم کردن که برای همچین برنامه هایی باید پل اونهارو کمی عقب تر ببندم.

اما از رضا و محمدحسین بگم که فکر کنم انرژی هسته ای که ایران ذخیره کرده تو بدن اینا ذخیره کرده. حمزه هم که بنابر فرمول آهسته و پیوسته همه مسیرو راحت رفت بالا البته با سوخت راک.
این عکس هم تو همون حوالی گرفتیم که واقعا نکته آموزشی داره:

تو دل طبیعت، تو ارتفاع ۲۰۰۰ متری یه همچین چیزی دیدن واقعا نشان از رفتار نادرست ما انسانها با طبیعت اطرافمون داره. راستی میدونید همین یه CD چقدر طول میکشه تا در طبیعت بازیافت بشه؟!!!
یه جایی از مسیر به دلیل بریدگی مفرط وایسادیم هم نفسی تازه کنیم و هم چند تایی عکس بگیریم
عکس رضا در حال محو شدن تو افق (خداییش بهترین جا برای محو شدن تو افق بود)

کلاس درس آقای مربی. اون شاگرد تنبل آخر کلاس اصلا حواسش به درس نیست

گاهی اونجا هیچ چیزی بیشتر از سکوت جواب نمیداد. همه غرق در خود

راستی اون روستایی که تو پس زمینه عکس ها هست همون اَمامه هست.
نَخَسته

این علامت هم که معرف حضور هست با اون افکت معروفش

و ادامه مسیر تا پیچی دیگه و عکسای دیگه
من

پیمان

محمدحسین

محمدحسین کلا آروم و قرار نداره در حین سواری. اگه شیب درست و حسابی در دسترس نداشته باشه از انواع و اقسام روشها برای تخلیه انرژی استفاده می کنه

اینم یه نمونه دیگه که مثلا می خواست راه میانبر بره. ماشاالله به این همه انرژی

بالاخره به بالای گردنه و قله رسیدیم با ۲۳۰۰ متر ارتفاع از سطح دریا. اونجا چند تا ویلا و یه نمازخونه بود. از محاسن بالای کوه بودن اینه که زودتر کانکت میشی پس همانا نماز بر پا شد

تصمیم گرفتیم که کمی جلوتر و بین باغها بهترین قسمت این برنامه که همون لهو ولعب بود برگزار کنیم. جاده رو ادامه دادیم تا به یه باغ رسیدیم. این قسمت از جاده تقریبا کفی بود با شیب های کم بالا یا پایین. اینجا بود که حمزه با استفاده از GPS ارتفاع رو ۲۳۰۰ تشخیص داد

اون روستایی که تو پس زمینه دیده میشه فکر می کنم امامه بالاست البته مطمئن نیستم

بچه ها یه قسمتی جنگلی رو انتخاب کردن که البته همه درختها به دلیل سرمای زمستون هنوز بدون برگ بودن ولی زمین شروع به سبز شدن کرده بود و گلهای ریز زرد بسیار زیبایی همه جا کف زمینو پوشونده بود.

به دلیل اینکه اون بالا باد خیلی سردی بود مجبور شدیم بریم تو قسمتهای کم شیب دره برای ناهار بساط پهن کنیم. و بالاخره لهو و لعب آغاز شد:

اینجا هم گویا حمزه از قدیم یه آشنایی با خرزو خان داره و دعوتش کرده باهم به صرف ناهار

ماشاالله همه سنگ تموم گذاشتن تو این قسمت از برنامه و بحمدالله هیچکس ضعیف ظاهر نشد

بعد از ناهار و کمی استراحت و گپ و گفت و باخبر شدن از جلسات عجیب محمدحسین و نام جدید وردیج و دعاهای بچه های خوابالو برای کنسل شدن برنامه و خیلی مسائل مهم دیگه تصمیم گرفتیم که بلند شیم اما جرثقیل می خواست بلندمون کنه. برای سبک شدن و راه افتادن عضلات کمی پیاده روی کردیم و بعد هم شروع کردیم رکاب زدن به سمت روستای راحت آباد.

دیگه از اینجا به بعد مسیر سرازیری بود تا لواسون. اولش با سرازیری کم شروع شد و بالاخره جاده روستای راحت آباد با سرازیری بسیار زیاد و پیچهای خیلی تند و جاده پر دست انداز و خراب شروع شد و البته هیچکدوم اینا نمی تونست جلوی سرعت مارو بگیره. اول این گزارش گفتم که هیچوقت صدای لاستیک دوچرخمو اینطوری نشنیده بودم ولی حالا میگم اون حرفمو فراموش کنید، صدای لاستیک به چنان زوزه ای تبدیل شده بود که از شنیدنش واقعا لذت میبردم

یه توضیح مختصر هم در مورد روستای راحت آباد بدم به نقل از ویکی پدیا:

راحت آباد یکی از روستاهای دهستان لواسان کوچک بخش لواسانات در شهرستان شمیرانات استان تهران ایران است.از ابنیه قدیمی این روستا میتوان حمام راحت‌آباد مربوط به دوره صفویه را نام برد.

جمعیت این روستا حدود ۳۰ نفر است . در سرشماری سال ۸۵ حدود ۱۶ نفر در ۵ خانوار ذکر گردیده است.

باز هم متاسفانه این اطلاعات رو قبل از سفر نداشتیم و به همین دلیل نتونستیم از روستای راحت آباد دیدن کنیم. فقط می تونم بگم با سرعت بسیار بالا ازش گذشتیم. مسیر همچنان تا لواسون سرازیری بود فقط هرچه به لواسون نزدیک میشدیم از شیب کم میشد. بالاخره رسیدیم لواسون و محمدحسین مارو دلستر دعوت کرد که واقعا چسبید.

رسیدیم ابتدای گردنه قوچک، بچه ها به سمت بالای گردنه راه افتادن، تصمیم گرفتیم که تحت هیچ شرایطی تن به ذلت وانت ندیم ولی همچین که من و پیمان از بچه ها عقب افتادیم این نَفس ما بر ما غلبه کرد و شیطون گولمون زد و وانت رو که دیدیم نتونستیم خودمونو کنترل کنیم تا بالای گردنه باهاش رفتیم. دم راننده هم گرم ازمون پول نگرفت
این عکس هم بین مسیر از وسطای گردنه از لواسون گرفته شده

منتظر رضا شدیم و وقتی اومد و چند دقیقه ای نفس تازه کرد به سمت اتوبان باقری راه افتادیم و از اونجا هم بعد از خدانگهداری باهم هرکس به سمت خونه خودش رفت
زحمت عکس گرفتن به عهده محمدحسین عزیز بودکه ازش تشکر می کنم. اینک عکس وقتی که عکاس ما مجبور بود برای عکس گرفتن فرمون دوچرخه رو ول کنه

این دومین برنامه ای بود که با حمزه بودم و واقعا از همرکابی باهاش لذت بردم. یه همسفر عالیه. همین الانش تو فکر برنامه های ماجراجویانه بعد از نوروز با حمزه هستم از اون برنامه ها که شانس برگشت به خونه پنجاه پنجاه باشه!

تو دوچرخه سواری هیچکس مثل رضا مشوق و راهنمای من نبوده که واقعا ازش تشکر می کنم. تو همین برنامه اگه صحبتها و دلگرمی های رضا نبود من همون ابتدای جاده امامه برمیگشتم، البته اطلاعات غلط محمدحسین در مورد نزدیک بودن به انتهای سربالایی هم بی تاثیر نبود!

پیمان هم همپیمان ما تو دوچرخه سواریه و همیشه از همرکابی باهاش خوشحال میشم.

در مجموع فوق العاده روز خوبی بود. حتما بعد از تعطیلات نوروز با تمرینات بهتر و مسیریابی هدفمندتر برنامه های بسیار خوبی برگزار خواهیم کرد.

این آخرین برنامه گروه فراز در سال ۱۳۹۲ بود. بنابراین همینجا پیشاپیش سال نو رو به همه تبریک میگیم و این گل هم که از گلهای زیبای منطقه امامه بود به همه بچه های خوب بایک۲۰ تقدیم می کنیم.

نقشه مسیر:

دانلود فایل مسیر
لینک گزارش در سایت بایک۲۰

سلام به دوستای گُمپ گُلُم . . .
( گُمپ گل —>> واژه ایست شیرازی تو مایه های گلِ گلاب )
آقا از اونجایی که فصل بهار داره نزدیک میشه ، لنفوسیت های B گلبول های سفید خون ما به آنتی ژن های بهاری حساسیت دارن ، کم کم متوجه میشن هوا هوای . . . . . . . . . . دیگه اون رگ شیرازی ما هم میگیره . . .

بنابراین به روی ماهتون عرض کنم که این بار یه فتوگزارش داریم . . .

همون طور که آقا کاوه توی تایپیک اجرای مشترک ، گفتن اومدنشون کنسل شده ، ما هم شب با آقای صافدل هماهنگ کردیم که خودمون برنامه رو اجرا خواهیم کرد .
صبح شد و راه افتادم سمت سرخه ، رسیدم در سرخه و بعد از چند دقیقه آقا سجاد ، پشت سرش آقا رضا و دوستش آقا کامران که از کـــــــــــــــــرج اومده بود ، و خعــــــــــلی هم انسان شریف و باحالی بود و از آشنائی باهاش مشعوف گشتیم ، رسیدن . بعد از اون هم آقای صافدل و علی آقا با هم اومدن و در آخر هم محمد حسین عزیز اومد. . .
با گرفتن یه عکس شروع کردیم . . .

توی مسیر . . . . ببخشید بابت کیفیت پایین عکس ها . چون با دوربین دوم گوشیم گرفتم !

به آبخوری که رسیدیم ، آبگیری کردیم و مسیر آسفالت رو به سمت ده ترکمن پیش گرفتیم .
بازم شرمنده دوستان ، هرکاری کردم عکسا اینجا کج نیافته نشد !!!!

توی جاده بچه ها کمی از هم فاصله گرفتن ، سجاد که جلوی من بود دیدم زد به خاکی از میان بُر بره ، منم پشت سرش راه افتادم . . .

اینجا دیگه بریدیم و پیاده بقیه رو رفتیم . . .

اینجا رسیدیم به جاده که سجاد راه رو پیش گرفت و نفس تازه نکرده رفت ، اما من بدجور بریده بودم یعنی پُِکیدمــــــــــــا. . . .
وایسادم چند دقیقه نفسم جا بیاد . . . و عکسی هم گرفتم

بعدشم که دیگه راه افتادم ، با فواصل زمانی رسیدیم به ده و رفتیم داخل امامزاده و منتظر بقیه موندیم ، دوستان دوتا دوتا پشت سر هم رسیدن و بعدش مراسم با شکوه لهو و لعب با نان بربری و پنیر و خامه که آقا رضا زحمتشو کشید و حلوای خرمایی که محمد حسین آورده بود
و البته قبلش هم عرض کنم که همون پیشی ملوسِ هفته پیش بازم اومده بود استقبالمون که این بار چشمش چرخ محمد حسین رو گرفته بود و کسی نزدیکش میشد جبهه خاصی میگرفت !

از همون ابتدای سرخه ، یه گروه شش نفری هم با ما هم مسیر بودن و مقصدشون هم امامزاده بود که اونا رو هم اونجا ملاقات کردیم و بعد از هم صحبتی باهاشون تصمیم گرفتیم با هم برگردیم . و مسیر رفت رو برگشتیم . البته تا سر همون جاده خاکی معروف که سراشیبی لذیذی داره . . .
اونجا هم وایسادیم تا با اونا هم عکسی بگیریم . . .

پشت سر هم مسیر خاکی رو اومدیم پایین . . .

از بانوان دوچرخه سوار شرق تهران . . . با چه روی گشاده و خلوص نیتی آفرود میاد . . .

اومدیم روی تپه های اطراف چشمه . . .

اینجا استیل محمد حسین ( دومی از چپ ) منو کشته . . . . لوک خوش شانس از نوع دوچرخه سوارش

آخر کار هم که برگشتیم دم پیست سرخه و بعدشم جای اول قرار . . . نخود نخود شدیم .

یعنی گزارش تا حال به این بی حالی خودم هم هم نخونده بودم ! دقیقا ۳ ساعت و سی و پنج دقیقه طول کشید این گزارش رو بنویسم

این گل های نرگس شیراز تقدیم به همه گُمپ گــــــــــــــُلای بایک بیست . . .

صبح با کمی تاخیر (۱۰ دقیقه تاخیر) به دلیل موارد پیش بینی نشده (مشکل لاستیک جلو دوچرخه من و کمی عدم هماهنگی با پیمان) سر قرار حاضر شدیم. از امام حسین به سمت چهارراه ولی عصر و از اونجا هم به سمت تجریش راه افتادیم. توقفگاه های بین راه عبارت بودن از پارک ساعی، میدون ونک، پارک وی.
با هماهنگی با دوستان دیگه که از مسیرهای دیگه اومده بودن همه جمع شدیم حلیم سید مهدی که نرسیده به ونک بود. حلیمو زدیم به اتفاق.

از راست به چپ: پیمان – محمدرضا (MohammadReza R) – محمدحسین – رضا – محمدرضا (Overlord Instinct) – حمید

بعد از سوخت گیری به سمت جمشیدیه راه افتادیم. اولای مسیر خوب بود ولی چشمتون روز بد نبینه رسیدیم به خیابون فیضیه که آنچنان شیبی داشت که از یه جایی به بعد بعضی از اعضای گروه بصورت زین به پشت طی طریق کردن!
خلاصه به هر نحوی بود خودمو رسوندیم به انتهای مسیر و اونجا چند تا عکس یادگاری گرفتیم

اینها هم عکس هایی از طبیعت جمشیدیه

برگشتنی هم پایین خیابون فیضیه از محمدرضا (R) و حمید خداحافظی کردیم و به سمت دارآباد راه افتادیم. پایین اومدن از خیابون فیضیه واقعا لذتبخش بود.
بعد از چند دقیقه استراحت توی یکی از پارکهای دارآباد به سمت اتوبان ارتش راه افتادم و از اونجا اتوبان بابایی. با محمدحسین و محمدرضا خداحافظی کردیم و به سمت باقری راه افتادیم. ورودی باقری از پیمان هم جدا شدیم و من و رضا اتوبان باقری رو اومدیم پایین. این پایین اومدن هم خیلی چسبید، حداکثر سرعت تو اتوبان باقری ۶۰ کیلومتر بود که برای ما که دیگه رمقی برامون نمونده بود دم مسیحا بود.

در مجموع خیلی بهمون خوش گذشت و برنامه بسیار خوبی بود ضمن اینکه مسیر جدیدی رو هم رفتیم. تصمیماتی هم برای هفته بعد گرفتیم که به موقع اعلام میشه.
تو این برنامه جای میلاد و علی بیاتی واقعا خالی بود. البته با ذکر “السلام علیک یا میلاد” از روبروی نمایندگی اسپیش رد شدیم و همینطور تو برنامه لهو و لعب از علی بیاتی هم بسیار یاد کردیم.

بعضی ها رو هم وسوسه کردیم در حد تیم ملی و الان مشغول مهیا کردن مقدمات ورود به عشاق الترک هستن

این تصاویر هم بعدا پیمان عزیز رسوند دستم: